
Lee Towers
Lee Towers is voor zijn landgenoten wat Broadway is voor amusement minnend Amerika!
Lee Towers is een fenomeen die, zeker in die turbulente jaren tachtig, zijn weerga niet kende. In die carrièrefase heeft de ondernemende zanger annex showmaster bijna in zijn eentje Nederland rijp gemaakt voor zijn eigen “Deltaplan” op het vlak van allurerijk amusement. De vaderlandse uitgaanscultuur kende weliswaar een aantal vaste waarden, maar daartoe behoorde zeker niet voldoende enthousiasme voor populaire muziek van eigen bodem dat de “eigen” artiesten ook in staat waren om avondvullende concerten ‘in vol ornaat’ te geven.
Voor zijn volgende prestigeconcert toog Lee het jaar daarop naar het magische maar ook schier onneembare Amsterdamse amusementspaleis theater Carré. De nieuwsgierigheid naar de Rotterdamse durfal bleek in de hoofdstad zo groot dat alle kaarten nog sneller waren verkocht dan eerder voor de Doelen. Ook deze topprestatie bleef niet onopgemerkt, wederom was de landelijke pers volop van de partij en meer dan lovend. Want hier stond een volksjongen uit de Maasstad die het toch maar even flikte om “tout Amsterdam” in vervoering te brengen! Toen was de bodem gelegd voor nog een stoutmoediger plan: de vervulling van Lee’s grote wens om een theatertournee door Nederland te ondernemen. Lee Towers in Concert werd in 1982 de codenaam voor een concertreis langs zo’n dertig theaters in het land plus Antwerpen. Met het orkest van Freddy Golden (inclusief achtergrondkoor) en het ballet van Penney de Jager werd overal een perfecte show met alles er op en er aan gepresenteerd, de show werd alleen maar bejubeld. Daar moest een vervolg op komen en dat kwam er het volgende jaar ook met “An evening with Lee Towers”, totaal anders dan Ïn Concert” maar met minstens zoveel “toeters en bellen” evenzeer van on-Nederlandse allure.
Uit de enorme bijval trok Lee terecht de conclusie dat Jan Publiek de strekking van zijn avontuurlijke missie had begrepen: laten zien dat in een klein land als het onze net zoveel kan als waaraan Las Vegas en Broadway sinds jaar en dag hun faam aan ontlenen.
Towers wilde dus treden in de voetsporen van Amerikaanse showbizzvedetten als Diana Ross en Lionel Richie en koos daarom voor grof geschut. Naast een ongekend feestelijke aankleding van Ahoy betekende dat het inhuren van het 70-koppige London Symphony Orchestra. Met “Gala of the Year” als gewaagde titel moest de vlag ook de lading dekken meende Lee. Deze eerste klap moest en zou zeker een daalder waard moeten zijn, was voor hem de inzet. Vandaar ook de indrukwekkende nieuwe snufjes (uit Las Vegas) als de computergestuurde Varilights, een lasertunnel en de introductie van vuurwerk als showelement. Muzikale surprises, na de enthousiasmerende openingswoorden van Mies Bouwman, was onder andere Julia Loko, die ook deel uitmaakte van het geregeld ingezette zangkoor. Voor het wervelende danswerk tekende ook nu weer het ballet van Penney de Jager. Met “Nog nooit vertoond” kon Lee Towers’ totaalpakket worden aangeprezen en het publiek begreep hem helemaal.
Liet Towers in 1985 het sportpaleis al vier keer vollopen, in 1986 volgden er zes uitverkochte avonden (met Doby Gray en Danny de Munk), waarna in 1987 (met Labi Sifre en Sandra Reemer) en 1988 (met Madeline Bell en Wim Koopmans) Ahoy liefst achtmaal werd bespeeld. In verband met een theatertournee sloeg Lee in 1989 een jaartje over, maar was hij in 1990 weer op zijn favoriete speelplaats, deze keer zes avonden met Anita Meyer als Gala-partner en Gerard Joling als speciale gast. 1991 werd vervolgens de tot drie maal toe gepresenteerde editie met Timeless en de ‘nieuwe Pavarotti’ Jorge Castro. Daarop volgden nog eens vier Gala’s in 1993 (met Sandra Reemer en Jan Vayne) en even zovele avonden in 1995 onder de noemer Jubilee ( in het kader van Towers twintig jaar in het vak, met andermaal Anita Meyer, Arno Kolenbrander en Maurice Kroon). De teller kwam zodoende op 45 eigen spektakelshows in Ahoy, een absoluut record, voor Lee tevens het sein om zich niet meer bijna jaarlijks te focussen op super producties aldaar.
Een ereprijs moet er evenwel apart worden uitgelicht: de Graceland Award die Lee in 1995 kreeg namens de erven van Elvis Presley, waardoor hij zich als enige Europese artiest “One of the Kingsmen” mag noemen, iets waar Towers tot zijn laatste ademstoot ongelooflijk trots op zal zijn.
Ooit onderhoudsmonteur van beroep en aanvankelijk gemakshalve bestempeld als “de Sinatra van Nederland” is gaandeweg elke landgenoot er van doordrongen bij Lee Towers te maken te hebben met een zeer bijzondere persoonlijkheid, die zijn overduidelijke Amerikaanse invloeden altijd op interessante wijze naar zijn eigen hand zet.
Het feit dat Rotterdam 40 jaar de grootste haven van de wereld heeft en Lee Towers inmiddels daarvan de muzikale ambassadeur is geworden leidde eind 2002 tot opnieuw een bijzonder hoogstandje. Ditmaal is het net afgebouwde Luxor Theater op de Kop van Zuid de plaats van handeling. Voor tien avonden “Harbour Lights” nodigde Lee Towers vooral Rotterdamse collega’s uit, onder wie naast Anita Meyer o.a.Gerard Cox, Loes Luca en Jules Deelder. De meest bijzondere gast is evenwel de voormalige Amerikaanse president Bill Clinton, die Lee op het podium complimenteert met zijn vertolking van Neil Diamond’s America.
Op 1 november 2011 keerde Lee Towers onder eigen vlag nog een keer terug in Ahoy met de eenmalige supershow One Night Only (nr 51, opnieuw een record). Het sportpaleis zat tjokvol, de gastheer verkeerde in topvorm. Mr. Pieter van Vollenhoven had voor Lee nog een onderscheiding in petto: de Radio 5 Nostalgia Oeuvre Award. “We want more” klinkt het nog lang na afloop, eigenlijk tot op de dag van vandaag. In 2011 bracht Lee het concert One Night Only uit op dvd en tevens kwamen er een aantal cd albums uit, waaronder The Jubilee Collection (3 cd’s in 1 album) en een Kerst cd album met als titel Merry Christmas.
In de loop van 2012 haalde Towers de banden weer aan met België, waar Universal zijn cd album Memories dolgraag uit wilde brengen. Lee trad op in meerdere televisieshows, werd tijdens interviewdagen het hemd van het lijf gevraagd en merkte dat iedereen (ook collega Will Tura) enthousiast was over zijn gang zuidwaarts. Lee trad dit jaar tevens voor het eerst op tijdens het bekende Schlagerfestival.
In april 2013 stond Lee drie avonden in een uitverkocht Nieuwe Luxor theater met zijn Sweet Memories show. Hij nodigde als gasten L.A. The Voices uit, dit was hun eerste optreden na het vertrek van Gordon uit de groep. Tevens bracht hij het cd album Sweet Memories uit. In mei 2013 werd de documentaire Lee Towers, The Voice of Rotterdam uitgezonden op Nederland 1, zodat heel Nederland het kon zien en daar volgden ook zoveel positieve reacties op, hartverwarmend was het voor Lee Towers, zijn familie en de maker van de documentaire, Hans Heijnen. RTV Rijnmond besloot om de documentaire tijdens Kerst 2013 opnieuw uit te zenden.
Op 7 maart 2014 vond het 79ste boekenbal plaats, dat traditiegetrouw de start is van de boekenweek. Dit jaar was het thema van het bal Buitenaards reizen. Lee zong op deze avond Fly me to the moon van Frank Sinatra en Space Oddity van David Bowie. Lee was met Space Oddity meteen de koning van het bal en hij was tevens trending topic op twitter. De mensen reageerden superenthousiast en de mailbox van Lee liep naderhand vol met positieve reacties. Niemand die verwachtte dat Lee dit zou doen, de combinatie Lee Towers-David Bowie is niet zo voor de hand liggend. Lee verraste mensen al eens eerder door tijdens een uitzending van De Wereld Draait Door het nummer Honky Tonk Woman van de Rolling Stones te zingen, ook dat was een succesvolle combinatie.
In het winterseizoen 2014-2015 toerde Lee samen met collega Anita Meyer langs diverse Holland Casino’s door het hele land, de mensen kwamen er ook massaal op af en het was een groot succes, een feest der herkenning. Lee en Anita zongen zowel solo als samen en er werd een promotie CD uitgebracht die gratis werd verstrekt aan de mensen die één van de optredens bezochten.
In 2016 werkt Lee mee aan het TV programma Ali B Op Volle Toeren, waarin Lee de uitdaging aangaat samen met rappersduo Stepherd & Skinto om een nummer van elkaar te zingen. Hieruit ontstaat de song Brak Obama, Lee gaat hiermee volkomen uit zijn comfort zone maar hij vindt het erg leuk om aan het programma mee te werken.
De Toppers vieren eind 2016 hun 12,5 jarig jubileum in Ahoy met een Christmas Party of the Year en wie kunnen ze dan beter voor een gastoptreden uitnodigen dan “mister Ahoy” Lee Towers!
Op zijn verjaardag op 23 maart 2017 krijgt Lee Towers te horen dat hij dit jaar de Edison Oeuvre Award Nationaal in ontvangst mag nemen voor zijn gehele oeuvre. Dit zal gaan gebeuren op 30 juni 2017 in het Nieuwe Luxortheater te Rotterdam tijdens het Edison Jazz World gala.
In april 2017 vindt de Marathon van Rotterdam plaats en Lee staat volgens jarenlange traditie bij de start in een hoogwerker om de lopers toe te zingen met zijn lijflied You’ll never walk alone. Meteen daarna gaat de Marathon van start. De Marathon zonder Lee die de lopers toezingt is bijna niet meer denkbaar, de lopers stellen het zeer op prijs dat Lee er ieder jaar weer bij is. Tijdens de Koningsnacht in Ahoy op 26 april is Lee Towers wederom de finale-artiest, hij zingt uiteraard You’ll never walk alone en duizenden mensen zingen het met hem mee en zo luiden ze gezamenlijk de Koningsdag in.
In mei 2017 wordt Feyenoord voor het eerst sinds 18 jaar landskampioen en dit wordt uiteraard groots gevierd. Nadat het er eerst op leek dat Feyenoord op de verjaardag van Laura kampioen zou worden, gebeurde dat helaas niet maar een week later is het dan toch eindelijk zover. Feyenoord is landskampioen en Lee mag samen met het elftal op het bordes aan de Coolsingel staan, hij vertolkt er You’ll Never Walk Alone en Mijn Feyenoord voor honderdduizenden mensen. Het is een fantastisch feest dat nog jaren in de harten van elke Feyenoord liefhebber gegrift zal staan.
Op 30 juni 2017 krijgt Lee Towers de Edison Oeuvre Award Nationaal uitgereikt door niemand minder dan burgemeester Aboutaleb, deze Edison Award is een kroon op de imposante carrière van Lee, hij bracht niet minder dan 46 albums uit en stond 51x in een uitverkocht Ahoy. De naam zegt het al, deze Edison is een Award voor zijn gehele oeuvre en het is uiteraard een grote eer om deze Award te mogen ontvangen.